GİTMEYE NE HACET

Uzaklara kaçanlara oldum olası anlam veremem. Hani içinde bulundukları olayları yaşamayı denemek yerine tebdil-i mekanda ferahlık vardır diyerek şehir ya da ülke değiştirenlere. Çünkü her ne kadar çevrenin etkisi de olsa her şey insanın kafasında bitiyor. Yani isterseniz uzaydaki en uzak galaksiye kaçın, beyninizdeki tilkileri defetmediğiniz sürece hiç bir şeyin anlamı yok. Çünkü insanın düşünceleri valize doldurduğu eşyalar gibi değildir. O eşyalar olmadan da bir yerlere kaçılabilir. Ama beyni kemiren şeyler öyle mi... Her ne kadar bırakılmak istenilse de, kırıntı olarak bile olsa o düşünceler bizimle beraber taşınır. Hala hangi yolun nereye çıktığını kafanızda kuramadığınız, yüzleri, sokakları, dükkanları tamamen yabancı olan soğuk bir şehrin vasat odasının camından etraftaki yabancı binalara bakarken insanın kafası dağılır tabii ki birazcık. En azından burada kimler yaşıyor acaba, neler yapıyorlar diye düşünmeden de edilmez. Hatta senaryolar yazılır. Adam şu işi yapıyordur, şu da küçük kızları olmalı, kadın neyle uğraşıyor acaba tarzında faraziyeler yapılır. Fakat yine sen aynı sensindir. Yine kendini düşünmeye başlarsın. İşler istediğin gibi gitmiş olsa bu camda şimdi ne düşünüyor olurdum acaba diye sorarsın kendi kendine. Ya da belki de bu camdan bakıyor olmazdım dersin. Evet belki o şehire bir şeylerden kaçmak için gelmemişsindir ama istemeden de olsa mekanını değiştirmişsindir. Bunu kendinle başbaşa kalmak ve hayati kararlar almak için fırsat bilirsin, geride bırakmak istediklerini o bilmediğin yerlerin havasına karıştırıp kurtulmak istersin ama olmaz. Zaten havaya karıştırabilmek hep o kadar kolay olsa, yer gök hava, buyur karıştır. O yüzden diyorum ben birşeylerden kurtulmak için kaçanları anlamıyorum. İsteyerek olsa da olmasa da bir süre normal mekanından uzak bir yerlerde bulunsa da insan, maalesef düşüncelerden kurtulmak çok da mümkün olmuyor. Oturalım evimizde, zaten bir şeylerin havaya karışacağı varsa karışır, fazla kasmaya gerek yok.