Tuesday, March 31, 2009
GÜZELLİĞİN BEDELİ:)
1.Manikürcü camiasında sirkülasyon çok fazla. Hep gittiğiniz bir yerde, aynı kişiyi iki kere üstüste görmezseniz şaşırmayın. O yüzden bir türlü yıllardır şuna gidiyorum diyebileceğim kimse yok. Farklı kişilere gidince de bir öncekinin yaptığını beğenmiyorlar. Yok manikürünü kim yaptı, tırnağını kim törpüledi.. Bir öncekinin işini beğeneni görmedim, duymadım, bilmiyorum.
2. Manikür pensi. Ben kendi pensimi kendim götürürüm. Allah muhafaza mikrop falan kapmayayım diye. O pensler de pahalı şeyler. Üstelik kafama göre de almadım en son seferkini,o zaman gittiğim manikürcünün malzemecisinden aldım. Neyse o kullanabiliyordu mesela( bu kadın da ayrıldı ordan yoksa bırakır mıyım), ama başkasına gittim elime büyük, bir diğeri bileyi bilmem çizik,yok alışık değilim, yok cart yok curt. En son gittiğim yerdeki ucunu törpület demişti, gittim yaptırdım, bugün öğlen yine aynısına gittim, beni hatırlamadı ucunu törpület diyor tekrar. Sonra hatırlatınca kendimi birşey demedi.Ya illa bir kusur bulacaklar. Umumi pens de kullanmak istemiyorum zorla mı. Elini uydur yap bir şekil.Kaşlar neyse de valla şu manikür işine pişmanım pişmanım pişmanım.
Monday, March 30, 2009
İNADIN KATIR CİNSİ
Sunday, March 29, 2009
ASİL ÇOCUKLAR
Thursday, March 26, 2009
BİTKİLERİN DÜNYASI
Kestane, gürgen, palamut,
Altı yaprak üstü bulut...
Gel sen burada derdi unut.
Orman ne güzel..Ne güzel..
Böyle bir çocuk şarkısı vardı. Ormandaki ağaçları ezberletip biraz da ağaç sevgisi aşılamak amacıyla yazılmış bir şey. Evet normalde ağaçlar insanlara huzur verir ama bazı cinsleri pek öyle değil. Yani artık dert falan unutulmuyor da daha çok dertlerden dert beğeniliyor ağaçların altında gölgelenmeye kalkınca. Bir de kafanıza olmamış bir meyvanın düşme tehlikesi de cabası. Valla ne olduğunu anlamadan şapşala dönüverirsiniz. Etrafta da ağaç bol zaten.. Vallahi çeşit çeşit. Meyva ağaçları var, en iyisinden odun çıkartacak yontulmamış ağaçlar var. Hem bunları görmek, havasını solumak için öyle çok uzaklara da gitmek gerekmiyor. Şöyle bir dışarı çıksanız, çalıştığınız yerde etrafınıza baksanız, ya da birkaç arkadaşınızla konuşsanız hemen orman havası solumaya başlarsınız. Ormandaki iyi odun çıkaran ağaçlar dışında bir de meyva ağaçları var. Ama nedense bu ağaçtaki meyvalar bir türlü olmuyor. Hani yeni turfanda zamanında meyvalar çıkar ya, siz de ne zamandır yememişsinizdir, çok canınız çeker. Ama ekşidir biraz, görünüşü güzel olsa da tadı pek hoş olmaz. Aaa dersiniz bu meyva olmamış. Hep ağaçlardan bahsettim ama bir de sebzeler var. Pazardan alınır, bir güzel yıkanır, ayıklanır. Of of karnınız da nasıl acıkmıştır. Şöyle güzel bir sebze ziyafeti çekmek niyetindesiniz kendinize..Ama o da ne. Ya bu sebze pişmek bilmiyor.. Çiğ kalmış, kartmış canım bunlar. Tüh bak keşke pazarcıya kanmış olmasaydım diye hayıflanma zamanı. Ama yıkamak, ayıklamak ve pişirmek için ...Değmezdi tabi.. Şimdi bu kız gene neden bahsediyor, ne ağacı, ne meyvası, ne sebzesi diyorsunuzdur sanırım... Olmamış meyva, yontulmamış orman ağacı (ki yalı kazığı olarak adlandırabiliriz), çiğ kalan kart sebze falan ne anlama geliyor.. Bakın canım şöyle bir etrafınıza.. Ne olmamış adam, ne duyarsız bir insan, çiğ kişilikli budala dediğiniz kimse yok mu? Ne yapacağına karar verememiş, dengesiz, kendini bulunmaz Hint kumaşı zanneden, bazı bilinçsiz hemcinslerimiz yüzünden egoları patlayacak hale gelmiş, hala ortalıkta eller havaya modunda dolaşan tiplemeler...Adlarının ne olduğu da farketmez... Kısaca olmamış, çiğ, kazık kafa deyip geçin olsun bitsin:)
Monday, March 23, 2009
YETENEĞİN BÖYLESİ
Friday, March 20, 2009
TEPEMDELER
Zaten artık burasını da ağlama duvarına çevirdim. Sinir oldukça vur klavye tuşlarına.
Hani önemli biri bir yerden bir yere gideceği zaman yolları kapatıyorlar ya. Nefret ediyorum. Bürokratların topu böyle. En azından çoğunluğu.
Ya sen bu millet sayesinde orada ahkam kesmiyor musun? Herkes trafikte kavrulurken, sen kimsin de salınıyorsun boş yollarda. Bize de avel avel bakmak kalıyor durdurulmuş trafikte. Ağam paşam geçecek ya.
Bir de emniyet şeridini sever böyleleri. Yol kendileri dışındakilere kapatılabilecek gibi değilse, dalarlar emniyet şeridine.
Bürokratların hepsi o ya da bu şekilde oyla gelmişlerdir oldukları yerlere. İnsanların nasıl bir hayat yaşadıklarının gerçeğiyle yüzleşmezsen, nasıl temsil edersin onları? Benim çektiğim trafiği çekmeyen, yollarda sıkıntıdan patlamayan adam benim derdimi nereden anlar.
Camlar kapkara, zaten kim geçiyor o da anlaşılmıyor. En fazla plakadan tahmin yürütülebilir. Ona göre hangi makama saydıracağına karar verebilir insan.
Sabah eşim Nakkaştepe’den tam köprüye çıkacağı sırada gene kim geçiyorsa köprüden, köprüye girişi kapamışlar. Benim de bu konuya dellendiğimi biliyor, arayıp gaza getirdi beni yazsana diye.
Bak bir kere de Papa gelmişti, adam hangi semte gidecek olsa, çevre üç semti trafiğe kapatmışlardı. Papa’nın derdi, hepimizi gerdiği için.
Zatan hangi devlet başkanı gelse, korumaktan mı aciziz anlamadım, hop heryeri kapa trafiğe.
Başka ülkede olsa millet ayaklanır, bak bakalım bir daha yol mol kapatılabiliyor mu?
Herkesin canı can, bizimki patlıcan ya, ondan oluyor bunlar.
Politikaya mı atılsam ne, belki benim de canım patlıcanlıktan asalete terfi eder, kimbilir:)))
Tuesday, March 17, 2009
SÜPER BİR BAHANE
Bu ara bende bir hareket, bir hareket sormayın gitsin. Uzun zamandan sonra spora başlayacağım, hadi hayırlısı diyorum. Bakalım kaç gün sürecek bu spor sevdam? Sporla pek aram olmaması kendime en kızdığım konuların başında gelir, ama yine de yapmamak için uydurmadığım bahane de yoktur. Ama işte en nihayetinde bahaneler de bir yere kadar dayandı ve başlıyorum da, tam kararımı verdiğim gün tembel bayanlar için egzersiz rehberini okumak da tekrar vazgeçmek için bir neden olabilir. Çünkü bunu okuyunca bir baktım, ben zaten spor yapıyormuşum. Ve kendi alanımda o kadar da tembel sayılmam:) İngiltere'de yayınlanmış bu iki listeden haftada en az ikişer madde gerçekleştirilmesi halinde bayağı kalori yakılıyormuş:
- LİSTE1:
- Dostlarla günde 40 dakika dedikodu yapmak -42 kalori
- Dostlarla dedikodu yapmak için 5 dakika merdiven çıkmak - 43 kalori
- Yolun karşısındaki kafeye 2 gidiş - 94 kalori
- 1 saat boyunca mail yazıp cevaplamak - 90 kalori
- Yazıcı ile fotokopi makinası arasında 25 tur - 48 kalori
- Dışarı çıkarken kıyafet seçmek için 30 dakikalık deneme yanılma - 95 kalori
- 30 dakikalık ev temizliği -143 kalori
- LİSTE 2:1 saatlik romantik yürüyüş - 285 kalori
- 1 saatlik yoga dersi - 229 kalori
- 2 saat dansetmek - 762 kalori
- Arkadaşlar için akşam yemeği hazırlamaya çalışmak - 239 kalori
- 45 dakikalık öğlen tatilinde kıyafet alışverişi yapmak - 214 kalori
Sunday, March 15, 2009
YE YE YE
Ben küçükken TRT’de bir program vardı. Daha doğrusu program değil de, hani bilgilendiren ve nasihatlerde bulunan kısa yayınlar. Bunlardan bir tanesi “Bir alışveriş, bir de fiş” idi. Yapılan alışverişlerin ardından mutlaka fiş alınması gerektiğine ve bunu bir vatandaşlık görevi olduğuna dikkati çekerdi. Bir diğeri ise vergi vermenin önemini anlatan “Ödediğiniz her vergi size yol, su, elektrik olarak geri dönecektir” filmciği idi. Çok net hatırlayamıyorum aslında, ama sanırım köprüler, barajlar yani kısacası büyük yatırımlar falan gösteriliyordu. Ardından da “İcraatın İçinden” çıkarak Özal kurulurdu ekrana. İktidarlarında gerçekleştirdikleri ve gerçekleştirecekleri yatırımlarından bahsederdi. Çocukluğum böyle geçti gitti. Devlete verilen her verginin bana mutlaka bir hizmetle geri döneceğini sanırdım. Ama maalesef bu inancımı yitireli çok zaman oluyor. Sanırım bir türlü tamamlanamayan yolları, hala var olduğunu duyduğum elektriksiz köyleri duydukça da bu inançsızlığım artıyor. Eskiden vergisini kaçırana tü kaka gözüyle bakılırken, şimdi paraları hortumlarıyla hüp diye içine çekenler krallar gibi yaşıyor. Banknot sayılarını benim küçük dimağımın alamadığı miktarlarda parayı cebe indiren nice nice banka patronlarını, gazete ve televizyon sahipleri, bürokratlar, politikicaların yavruları periyodik aralıklarla medyada görünce, bunlar el üstünde tutulunca içim daha çok bulanıyor. Acaba vergisini vermek için çalışan insanların ödediklerine mi yanalım, yoksa kriz yüzünden işsiz kalan bir sürü insana mı? Paraları arsızca götüren bu yüzsüzleri gördükçe aklıma Susam Sokağı geliyor. Orada bir kurabiye canavarı vardı. Kurabiyeyi o kadar çok severdi ki, ellerine sığmayıp taşan kurabiyeleri boğulma pahasına ağzına tıkar da tıkardı. Bu kurabiyeleri kimse alamazdı elinden. Ben kurabiye canavarına bayılırım orası ayrııı, ama yine de bu para yiyicileri ona benzetmekten kendimi alamıyorum. Ellerine avuçlarına sığdıramadıkları paraları doymak bilmeyen bir iştahla yiyorlar da bir türlü boğulmak bilmiyorlar. Aslında bu konular gayet bilindik, ve artık beylik konuşmaların baş malzemesi olan konulardır. Peki niye yazdım? Çünkü her ay bordromda vergi hanesinde gördüğüm rakamla maaşımı karşılaştırdığım zaman fena oluyorum. Belki gerçekten ödediğim vergiyle bir yolun tamamlandığına, bir okulun yapıldığına, bir hastanın tedavi masraflarının karşılandığına emin olsam içim rahat olacak, üstelik de bir katkım olduğu için kendimle de gurur duyacağım . Bir yol asfaltının bir kısmında, yerini bilmediğim bir okuldaki bir sırada ya da bir hastanın iyileşmesini sağlayacak bir kutu ilaçta ufacık da olsa bir katkım olduğu için bordrodaki vergi hanesine bakınca sinir olmayacağım. Ama maalesef bana öyle geliyor ki, hepimizin kendini paralamasının sonucu, birilerinin ceplerine gidiyor. Kaçarı yok:(
Saturday, March 14, 2009
TOKSİN SAVAŞLARI
Friday, March 13, 2009
ANİ DEĞİŞİKLİK SENDROMU
Normal bir insan neden ara sıra sapıtır? Bu duygusal dengesizlik midir, yoksa olağan bir ruh halimi? Bazen insan kendinden beklenmeyecek öyle hareketler yapar ki, kendi bile bu yaptıklarına şaşırıp kalır. Sapıtmak derken delirmek, sağa sola saldırmak anlamında söylemiyorum. Kalabalık içinde göbek atmayı aklından bile geçirmeyen, hatta böyle durumlarda mümkünse masanın altına girmeyi tercih eden bir insanın birden 40 yıllık Shakira kesilmesi bu konuya iyi bir örnek olabilir. Peki insandaki bu tip ani duygu patlamalarına neler sebep olabilir? Aslında bir çok şey. Belki darbukanın karşı konulamaz tıkırtıları, belki kuzeninin askere gidişi, belki de masada aniden bunalması.Bu ani duygu patlamalarına sadece göbek atma örneğini vermek de yanlış olur tabi. Bu sadece kendimden bir örnekti. Geçen hafta sonu sayamayacağım bir çok nedenden o kadar çok atlayıp zıpladım ki ortada, ben bile kendime şaşırıp kaldım. Ama biri kuzenimin askerlik yemeğiydi, diğeri de bir arkadaşımın doğum günü.. Yani bahanelerim de hazırdı:) Neyse kendimi bir yana bırakacak olursam, dediğim gibi bu tip ani patlamaların bir çok nedeni olabilir. Genelde hayatın rutin akışı, alışkanlıkların iyiden iyiye alışkanlık haline dönüşmesi insanı kimi zaman patlama noktasına getirebiliyor. Aslında biz hayatımıza ufak tefek, eften püften, başkaları için belki bir anlam ifade etmeyecek, ama bizim hayatımız renklendirecek küçük heyecanlar kattığımız sürece yaşamaktan daha fazla zevk alabiliriz. İnsan hayatının ne kadar rutine bağlandığını ve istisnai durumlar dışında, günlerinin ne kadar çok birbirinin aynısı olduğunu ancak yaşı biraz büyüyüp, yerleşik hayat düzenine geçince anlıyor. Üstüne giydiği kıyafet, yaptığı birkaç farklı telefon konuşması, ya da yediği yemek dışında her gün birbirinin aynı geçiyor. Bu da insanı sıkmaya başlıyor bir süre sonra. Böylece hayatına değişiklikler katmak istiyor. Örneğin spor yapıyor, yeni yeni arkadaşlar ediniyor, yani kısacası sosyalleşiyor. Yine konudan konuya geldim. Kafamda düşünceler yine dans halinde olduğu için bir sürü şeyi bir anda düşünüp, iki farklı konuyu bağlamaya çalışıyorum yine. Yani, ani göbek havalarımın rutinliğimi kırma konusuyla bir alakası yok ama, işte o konudan bahsederken yine kafamda bir sürü şey uyandı da, birden kendimi bu konuyu yazarken buldum. Siz de böyle yapın. Tek yönlü düşünmeyin. Değişik, deli dolu düşüncelerin mantığınızı yenmesine izin verin bazen. Kantarın topuzunu kaçırmayın tabi ama mantığınızın da esiri olmayın. Hayatın sizi istediği yere götürmesin, siz hayatı istediğiniz yere götürmeyi çalışın elinizden geldiğince. İçinizden gülmek gelmediği zamanlarda bile gülmeye çalışın, olmadı başkalarını güldürün. Onların neşesi bulaşıcı olabilir. Daha önce söylemiştim sanırım, dizi film gibi yaşarım hayatımı, senaryolarımı yazıp oynarım diye. Her ne kadar senaryolar işlese de , bazen beklenmedik olaylar yani kamera şakaları olabiliyor, ama ben o an kameraya el sallamayı tercih ediyorum. Siz de sağa sola el sallayın. Benim size tavsiyem akıllı olun, boş olmayın dolu olun, ama biraz da kaçık olun. Hayat böyle daha renkli oluyor.
Wednesday, March 11, 2009
İMDAT ÇIĞLIĞIM
Tuesday, March 10, 2009
AĞLATMAK TEHLİKELİDİR
Monday, March 9, 2009
YENİ ALBÜM ÖNERİSİ
Sunday, March 8, 2009
8 MART
Bugün 8 Mart... Yani Dünya Kadınlar Günü. Elbette ki Kadınlar Günü gecelikleri çıkartıp bu günü ticari bir güne dönüştürenler de var ama neyse. Uzay çağında olmamıza rağmen hala kadın, genel olarak ikinci planda. Kadınların en yoğun çalıştıkları alan politika, teknoloji, otomotiv, bankacılık ya da benzeri alanlar değil, ev hanımlığı alanı. Hatta ikinci plana itmeyi bir kenara bırakın, bundan çok daha beteri bazı erkekler karısını kapı önüne koyarak, töre uğruna öz kardeşine kıyarak ya da hunharca katlederek bir şekilde duygusal bir tatmine ulaştıklarını sanıyorlar. Anneler Günü, Babalar Günü, Sevgililer Günü, o günü şu günü gibi günlerle pek hazzetmediğimi hep söylerim aslında. Her gün göstermemiz gereken sevgiyi ve saygının önemini bir günün çatısı altında birleştirmek çok da mantıklı gelmiyor, biraz da ticari geliyor ama yine de yıl boyunca göstermeyi ihmal ettiğimiz ilgi ve şefkati gösterebilmek için de vesile oluyor. Bayanlara yapılan haksızlıkları sembolik bir şekilde bile olsa 8.Mart bahanesiyle kınayabiliyorsak da ne mutlu bize. Hem şımarmak kadınlara yakışıyor. Biraz nazla geçiyor bizim şımarıklığımız. O yüzden bugün yanınızdaki bayanı birazcık şımartın derim ben beni okuyan beylere. Ben bu yazıyı Cuma günü, hava yağışlı ama ılık. Bu Pazar günü hava nasıl olacak bilmiyorum ama, bahane uydurmaca yok. Hava nasıl olursa olsun önce dışarda şöyle güzel bir yemek, sonra da azıcık alışveriş... Vitrinlerde istediği kadar vakit harcama, maddi limitleri azıcık zorlama hakkı falan. Belki bir sinema, hadi hiçbiri olmadı bari bir demet çiçek...Yukarda da yazdığım gibi bin bir türlü eziyet edilen, hakları hep yenen kadınları gördükçe neden Dünya Erkekler Günü olmadığını da anlıyorum aslında :) Bayanlar, sizi şımartacak bir bey yoksa da boşverin. Güzel bir gün geçirmek için ille de erkek olmak zorunda değil. Siz kendi kendinizi şımartın. Güzel makyaj malzemeleri alın, saçınıza fön çektirin, her zamankinden azıcık daha şık olun o gün, rejimi boşverip de kocaman bir dilim pasta yiyin. Ne de olsa bugün Dünya Kadınlar Günü....Keyfini çıkarmak lazım:)
Saturday, March 7, 2009
GEZELİM GÖRELİM
Friday, March 6, 2009
YENİ UZMANLIK ÇALIŞMASI
Umarım geçici bir dönem yaşıyorumdur. Hiç bir kıyafet, ayakkabı, çanta indirimini kaçırmayan ben artık kulvar değiştirdim. Evet hala indirim, kırmızı etiket, sarı nokta peşinde koşuyorum ama bu sefer başka mağazalarda… Ev tekstili, ev dekorasyonu ve tabakçı, çanakçı. Mesela nasıl ki insan beğendiği bir bluzun her rengini almak ister, bende de şimdi beğendiğim her tabağın her rengini ve çukur, düz olmak üzere her modelini, beğendiğim çiçekli bir nevresim takımının her çeşit çiçekli her renk modelini almayı istemek gibi durdurulamaz bir istek var. Elbette almıyorum, alamıyorum… Evimin de bir sınırı var bunları yerleştirebilmek için. Ama her gördüğümde de içim kalmıyor değil. Çocukken annem giydirirdi, kıyafetlerimi o seçerdi. Zevkli bir kadın olduğu için de güzel şeyler seçerdi, ama yine de kıyafetlerimi kendim seçmeye başladığım dönem son derece heyecanlı ve nereye saldıracağını bilmez haldeydim. Hala üst baş alışverişi yaparken heyecan duyarım:) ama ilk amatör günlerim geride kaldı artık. Şimdi ev alışverişi konusunda uzmanlığımı geliştirmeye çalışıyorum. Aslında ev için alınan her türlü şeyin modası da en az üstbaşlar kadar hızlı gelişiyor. O yüzden alınan her şeyin bir süre sonra demode olması tehlikesi de var tabii. Ama ben yine de her gördüğüme atlamaktan kendimi alıkoyamıyordumm ki... biri beni durdursun derken, eksik olmasın diyemicem krizimiz sayesinde durdum zaten. Buna en çok sevinen de kocamgil olmuştur sanırsam :))
Thursday, March 5, 2009
LOKMA EZİYETİ
Yemek yemek ne anlama geliyor sizce? Herşeyin herkes için bir anlamı vardır. Mesela su içmek ihtiyaç, çikolata alışkanlık, erken uyanmak işkence gibi. İşte yemek yemenin de karşılığını düşünün, ama cevap ihtiyaç olmasın. Evet, beslenmek için yemek zorundayız, ama bundan keyif alıyor musunuz? Yani yemek demek keyif demek mi? Yani yaşamak mı? Ya da, aklıma başka bir neden daha geldi... Hesap yapmak mı? Bu yediğim kaç kaloridir acaba? Şimdi ben bunu yiyorum ama, düşen yağ oranıma bir yüzde daha ekledim mi acaba? Fazla kaçırdım, akşam çok az yemeliyim, ya da aşırı çok yedim, üç gün yemesem acıkmam gibi... İşte... Cevabınız hesap yapmaksa fena. Cevap beslenmek bile olsa daha iyiydi. Çünkü tam bir işkence. Bitmek bilmez ve aşağı yukarı her öğünde tekrarlanan periyodik bir vicdan azabı.Yağsız yemek, mantıyı bile sossuz söylemek, zeytinyağlı yemeğin yağını süzerek tabağa koymak, meyveyi sayılı yemek. 3 üzüm, 5 kayısı, yarım muz... Lokma saymaya mı geliyoruz bu ölümlü dünyaya. Yemek keyif olmalı. Güzel donatılmış bir masada, az ya da çok yensin farketmez, için rahat olarak gitmeli çatallar tabağa. Karınca kararınca belki, ama en azından bir yirmi dakika kafadaki kalori hesap cetvellerini rafa kaldırmak. Bu hesap peşine zaten tadı alınır mı o yemeğin? Yenen o iki lokmadan ne hayır gelecek? Zaten az yeme psikolojisine girdikçe insan, daha çok acıkmaya başlıyor. Gözü kendi tabağından çok, diğerlerinin tabağına kayıyor. Bu yemeğin hesap kitap işi tok gözlüyü bile yoldan çıkarır da, aç gözlü birisine çeviriverir vallahi. Hesaplamayın, hesap yapma gerekliliğini görmezden gelin. Fazla kaçırmadan ama keyif alarak yiyin... Meyvaları sayılı mı yemeniz lazım, çok güzel bir tabağa koyun o zaman mesela. Sadece dört köfte yemeniz mi lazım, bir salata yapın, içine atın hepsini, o restoranlarda yenen pahalı salatalardan farkı kalmaz. Kuru diyet bisküvileri bir bardak şekersiz çayla ıslatın. Ağzınızın tadı kaçmasın.Yediğinizi arttıramıyorsanız, süsleyin. Keyfini bari böyle çıkarın. Ha bir de eskiler yiyebiliyorken yiyin derler... Yaş ilerleyince tansiyon, kolestrol da başa dert oluyor, işin tadı iyice kaçıyor. Bahar da geliyor, incelme peşine rejim depresyonuna girenlere duyuru olsun diye yazdım. İnceleceğim derken, vicdanınızla boğuşmayı bırakın bir kenara, değmezzz...
Wednesday, March 4, 2009
TUVALET TANIŞIKLIĞI
Tuesday, March 3, 2009
HAYALET AVCILARI
Bizi üzen, kaba bir tabir olacak ama zamanında hayatımızın içine eden insanların hayaletleri hala neden etrafımızda dolaşıyor. Eskiden Hayalet Avcıları diye bir çizgi film vardı, adları üzerinde, hayalet avlarlardı. Onlardan her eve lazım. Gelip çevremizde dolaşan kötü ruhlardan bizi kurtarsınlar diye. Eskiden ağlatan, kıran, üzen, bitiren kişilerin bünyedeki etkisi genelde ağır oluyor. Kalp ezikliği, kendine güven azalması, her an herkesten kötü ve ters hareket bekleme, mutlak bir hayal kırıklığı beklentisi. İsteyerek yapılan hareketler de tuzu biberi olur herşeyin... Hem kendine hem de etrafındakileri huzursuz etmede üstün başarılar gösterme, elde olmadan kafada senaryolar yazma, içinden geldiği gibi davranmadan sürekli lafını seçerek konuşma . Böyle yapsam ne olur, şöyle yapsam ne olur diye her hareketi çift dikiş gitme. Had safhada mutsuz olma korkusu. Kendine güvenmesine rağmen tedirgin ve çekimser davranışları yüzünden kendine güvensiz ezik insanlar gibi davranabilme yeteneği. Bu yazdıklarım geçmiş hayaletleri tarafından çarpılmış insandaki dayanılmaz belirtiler. Herkesten çok kendisi için dayanılmaz. Ya ben böyle bir insan değilim diye içi içini kemirir, keşke sadece kendi içi olsa... Karşısındakini de illet eder. Problem makinası şeklinde üretir de durur. Sorun hayaletlerin kimliği ya da yaptıkları değildir. Hatta hayaletlerin ne yaptığı, ne dediği bile hatırlanmıyordur. Ama zamanında çarpmışlardır bir kere. Kolunuzdaki morluğu görüp ya ben bunu nereye çarpmıştım diye düşünmek gibi. Nereye çarptığınızı hatırlamazsınız ama morarmıştır ve acıyordur. Aslında şimdi düşündüm de, sanırım insanın hayalet avcısı yine kendisi. Sonuçta abuk hareketlerini düzeltmek yine kendimize kalmış... Hayaletlerimizi kovalamak kimsenin görevi değil, sadece bizim...
Sunday, March 1, 2009
TÜM ANLAM YENİ BAŞTAN
Hayat her gün yeni bir şey öğretiyor iyi ya da kötü. Anlamını bildiğimizi sandığımız bazı şeylerin, aslında hiç de bizim bildiğimiz gibi olmadığını anladığında insan, tuhaf oluyor. Hele de ortaya çıkan sizin tahmin ettiğinizin çok çok üzerindeyse. Sevmek mesela. Güzel yerlere gidip, ele ele tutuşup, kah kah kih kih eğlenmenin bir gereği midir ya da sonucu mudur sevmek? Ya da iki güzel söz, bir demet çiçek alınca mı seviliyor demektir insan. Sevmek ne güzel şeyler paylaşmak, ne de küçük sürprizlerdir. Bunlar belki alt anlamı olabilir sevmenin, hepsi bu. İnsan aslında hep kendini düşünür önce. Her ne kadar inkar etse de bir insan, farkında olmadan önce kendini düşünür. Kendine sevinir, ya da kendine üzülür. En azından gerçekten sevmeyen bir insan.Sevmenin gerçekten insanın kendinden öte bir şey olduğunu ben yeni yeni anladım. Bir insanın sevincini sanki kendi sevincinmiş gibi hissetmek, üzüntüsünü kendi acın, ya da kızgınlığını kendi öfken. O birisinin her duygusunu kendininmiş gibi hissetmek. İşler ters gittiğinde uğranılan hayal kırıklığının parçalarını kendi kendine süpürmek, ya da herşey güzelken mutluluk dansı yapmak istemek. Kızgınlıkla kavruluyorsa karşı taraf, düşman kuvvetlere karşı sanki senin probleminmiş gibi, en acımasızından intikam planı kurmak. Anladım ki ne zaman başkasının başına gelenlere kendi başına gelmiş gibi tepki vermeye başlıyorsun, işte o zaman seviyorsun. Bunu ne kadar derinde hissediyorsan, o kadar çok seviyorsun. Sevmenin miktarı kurulan güzel cümlelerle, yapılan şirinliklerle ölçülmüyormuş. Acıyı ve mutluluğu ne kadar derinde hissediyorsan, işte o kadar seviyormuşsun. Ne kadar derin, o kadar çok….