BÜYÜKLÜK KOMPLEKSİ

Eskiden hep büyümenin hayalini kurardım ama büyümek genel anlamda çok da keyif yumağı bir olay değil. Güzel tarafları olsa da, örneğin herşeye ve herkese karşı sorumlu olmak gerekliliği bile, insanı büyümeyi istemekten alıkoyabilir. Çocukken her şey farklı, gamsızlık gırla gidiyor. Tek dert bitmeyen ev ödevleri ve sınavlar olduğu için çok da can sıkıcı bir şey yok aslında. Bunun da böyle olduğunu ancak şimdi anlayabiliyorum, o zaman pek zul gelirdi. Ama şimdi olsa keyifle yaparım. Neyse…Bir de ruhen büyümek olayı var tabi. Ciddi aklı başında, yaşı kemale ermiş olmak, ya da olmuş taklidi yapmak. Benim yaşım kısmen kemale erdi, bu kadarı da bana yetiyor da artıyor bile. Bu ara sağda solda okuduğum ya da izlediğim bir sürü insanın aklında aynı laf, ‘Büyüdüm artık…’Nedir canım bu büyüme merakı? Olmadığın gibi davranmak büyümek oluyorsa, hiç almayayım…Ben çok ciddi bir tip olmak istemiyorum mesela. İçimde yerinden çok memnun bir şekilde yaşayan çocuk tarafımı kaybetmek hiç arzu etmem. Zaten herşey o kadar ciddi ki, bari bir tarafımız saçmalasın, ne çıkar. Asık suratlı, insanları yargılayan, kendi doğrularını herkesin doğrusu zanneden ve kendine göre doğrular oluşturmaya çalışan bir insan olmadım hiç. Yaşım kemale erince bile değişmedi bu konudaki fikirlerim.Tek doğru yok çünkü, insanın da doğruları değişmez yasalar olamaz. Bir dönem bize ters gelen şeyler, birden düz gelmeye de başlayabilir. Çocuk gibi her gün yeni bir şeyler öğrenmek, dünyayı her seferinde baştan keşfetmek daha keyifli. Büyüdüm triplerinde öğrenen değil öğreten adam rolünü oynamak, hele de aslında kendinden bihaber olan tipler için, gülünç sadece. O yüzden hala bilmediklerim bildiklerimden fazlayken ben hala çocuğum ve bundan da çok mutluyum diyebilirim gururla :)