Geçen sabah dilimde çok eski bir şarkıyla uyandım.Nerden esti, rüyama mı girdi, nedir anlamadım.Tarkan mı, ııhh değil. Hadise, kesinlikle hayır. Daha eskiye daha da eskiye.Hayatımda dinlediğim ilk kasetten. Zülfü Livaneli’nin Ada diye bir albümü vardı. Evdeki tek kaset oydu. TRT dışında radyo yok. Bayağı bir sarmıştım o albüme. Dedemindi yanlış hatırlamıyorsam. O zaman her gün yeni bir şarkıcı pörtlemiyor bir yerlerden. Şarkıdan etkilenmek için de, klip falan olması gerekmiyor. Müzikle ilk kez tanışmamdan da olabilir ama o kaset hiç ezberimden gitmedi. Bazılarının da enstrümantal versiyonlarını Mutluluk filminde de kullanmışlardı, hele o filmdeki manzaralarla, şahane. Neyse uykumdan şarkıyla kalkmaya gelelim.
Gözlerin diye bir şarkı.
Gözlerin bir çığlık, bir yaralı haykırış
Gözlerin bu gece çok uzaktan geçen bir gemi
Ellerin bir martı,telaşlı ve ürkek
Ellerin fırtınada çırpınan bir beyaz yelken
Eskiden o el kadar halimle nasıl da kaptırmıştım kendimi. O sabah uyanıp da kendi kendime mırıldanmaya başlayınca baktım olacak gibi değil, ofiste ilk iş Gözlerin’i ve Ada albümündeki şarkıları internetten bulmak oldu. Ofisteki masamda kös kös çalışmaya çalışırken o güne ait en işe yarar, en bünyeme faydalı şey bu oldu. Bütün gün dinledim kendimi soyutlayarak. En azından ruhumu başka bir yerlere gönderdim iyi geldi.
Posts
