ÖZGÜRLÜĞÜN BEDELİ

Anneme telefonda anlattım, ama bir de burada yazarak anlatmak istiyorum. Hatta bir de gittiğimde anlatacağım. O tabi gülüp eğlenecek, çünkü gerçekten çok komik durumdayım. Ah diyorum annem ne kadar haklıymış. Ev hanımlığı ne zormuş, temizlik günleri depresyona girmemek değil, girmekmiş normal olan. Eve ayakkabıyla kimse sokulmak istenmezmiş gerçekten. Evler ne kadar çabuk tozlanırmış. Bir tarafı temizlerken öbür taraf kirlenirmiş. Ev çok büyük olmasa da eğer toplu değilse, o evin işi katiyen bir günde bitmezmiş. İşler bitmeyince oturup hüngür şakır ağlanırmış. Eğer evin tek bir noktası bile dağınık olsa o ev tümden dağınık gözükürmüş insanın gözüne. Akşam ne yemek yapsam diye bütün gün kafa yorulurmuş. Marketten alınacak ne kadar çok ıvır zıvır varmış. Çamaşır makinası için kireç çözücü de lazımmış, fayansların silinmesi için yer deterjanına da. Evde salça da olması gerekiyormuş, bulaşık süngeri de, o da bu da şu da. Lavabosu mu akıtmış, telefon daha bağlanmamış mı, kapıcı aidat için yine mi gelmiş, ev sahibi kira bekler, aman ya bu bir ay da ne kadar çabuk geçiyor. Gereksiz ışıklar sönsün lütfen...Yatağını toplamadan çıkarsan, geldiğinde aynı dağınıklıkta bulman normal. Arkandan toplayanın yok. Eve gelince bu akşam yemek yapamam, hadi gel nereden sipariş verelim demen de normal. Bir gün önceden hazırlamazsan, gökten zembille yemek inmez. İnsanın kendi evinde yaşaması zor işmiş vesselam, temizliği, alışverişi, masrafı bitmek bilmiyor. Ivır zıvır detayla uğraşmaktan insan yorgun düşüyor. Evin toplu mu şimdi diye sakın sormayın bana, sokaktan bir adamı getirseniz bal dök yala der, bana sorsanız iğrenç dağınık... Neden? Kıyafetlerimi henüz dolaba yerleştiremedim de ondan. Bana nasıl batıyor anlatamam, inşallah siz bu yazıyı okurken, ben bu işi de halletmiş olacağım. Ama kafana göre yaşamanın, her eşyada, her ayrıntıda kendi emeğinin olması da ayrı bir duygu insan için. Salonda oturup şöyle bir bakınca, aferin kız , bunu da becerdim diyorum ya, gerisi de boş zaten...